آیا گوش کردن و عمل کردن به نصیحت و حرف و تجربه بزرگ ترهایی که قبولشان داریم خوب است یا بد؟

مثلا به یک جوان 18 ساله میگویند، سی ساله که میشوی دیگر این چیزها برایت مهم نیست. میفهمی که مدل مو و تیپ و قیافه آن قدر هم مهم نبوده که فکرش را میکردی. یا آن نمره ها و مدرک ها و آن چیزها دیگر برایت رنگ میبازند و متوجه میشوی که اگر قبلا هم به آنها بی توجه میبودی اتفاقی نمی افتاد، بلکه ممکن بود موفق تر و راضی تر هم باشی.

اما چه کار میشود کرد؟

همان فرد 30 ساله هم که دارد این تجربه را به اشتراک میگذارد، اینها را گذرانده و شاید اشتباه نباشد اگر بگوییم "باید" میگذراند تا متوجه شود مهم نیست. همچنین، اینکه گذرانده خوب هم بوده. او اگر نمیگذراند الان در سن 30 سالگی وقتی یک جلسه مهم تجاری دارد یا یک ارائه ی مهم برای 100 نفر آدم دارد، دیگر ذهنش درگیر مدل مو و ظاهر و این چیزها نیست. چون خوب وارد است آنها را راست و ریس کند. ذهنش درگیر ریزه کاری ها و جزییات وسواس گونه ی حرف زدن خودش هم نیست. چون زمانی انقدر ذهنش درگیر این چیزها بوده که همه ی نکات ریز را مسلط است.

حرفم این است که گاهی برای رسیدن به دید و نگاه کامل تر و پخته تر لازم است از کوچک شروع کنیم. جهش معنا ندارد. برای رسیدن به قله باید از دامنه عبور کرد. همچنان که به یک بچه اول دبیرستانی برای یاد دادن فیزیک نمیتوان از نظریه نسبیت و نظریه کوانتوم و نظریه ریسمان شروع کرد. باید به او مدل های ساده -هرچند اشتباه- مثل مکانیک نیوتونی را گفت. او باید با مدل های ساده ولی کار راه انداز، فیزیک را شروع کند. بعد که از این مرحله عبور کرد و ظرفیت فکری اش بالاتر رفت، میتوان برایش از نسبیت هم گفت.