ما انسان ها چقدر در فکر کردن به خودمان و شخصیتمان محدود هستیم؟

*درصدها در این نوشته بیشتر برای نزدیک تر شدن ذهن به کار برده شده اند.

من فکر میکنم انسان در هر وضعیتی که هست، به احتمال زیاد فقط 20 درصد بهتر از آن را میتواند ببیند.

فردی را تصور کنید که فحاش و ناسزاگو هست. بعید است این فرد بتواند حالتی که کلیت شخصیتش 200 درصد بهتر شده را به درستی تجسم کند. 

منظور از به درستی تجسم کردن این است که آن تجسم تا حدود معقولی منطبق بر واقعیت باشد و به نوعی پیش بینی رفتار باشد.

شاید بتواند تجسم کند که فحش و ناسزا و بی ادبی را ترک کرده و به یک فرد کاملا با ادب تبدیل شده. اما آن تجسم کاملا غیرواقعی و فانتزی خواهد بود. چرا؟

این فرد کسی است که همه او را به عنوان فحاش میشناسند و همه ی مشاهدات و برخوردهای اجتماعی و تجربیاتی که داشته تاثیرگرفته از برخورد غیرمودبانه ی خودش بوده و همه ی تکنیک ها و روشهایی که برای زندگی در اجتماع یادگرفته و کشف کرده و اجرا میکند، بر پایه ی همان تجربیات و مشاهدات است. یعنی این فرد یک نظام کامل و پیچیده ی احساسی، روانی، فکری، شخصیتی، رفتاری، و اجتماعی را که بر اساس فحاش بودن بنا شده، در خودش دارد و به آن عادت کرده است و با آن هر لحظه زندگی میکند.

خوب، حالا با این نظام در هم تنیده، هر فرضی در مورد آینده ی خودش بکند غلط خواهد بود. او بسیار بسیار دورتر از این است که بتواند خودش را به طور درستی، مودب تجسم کند. البته اگر در حالت بسیار بسیار بعید، واقعا بتواند تجسم کند، به نظر من خواهد توانست در زمان نسبتا کوتاهی (در صورت مهاجرت به شهری دیگر) خودش را تغییر دهد